Man, Castlevania: Circle of the Moon houdt nog steeds stand. Je begint met alleen een zweep en een gebed, struikelt door het kasteel van Dracula in die humeurige GBA Pixel-kunst-torches flikkeren, skeletten die naar je lunnen van off-screen. Dan vind je je eerste DSS-kaart, en plotseling meng je magie met je aanvallen, het bevriezen van vijanden of het oproepen van vlammen halverwege de combinatie. Voelt zo goed als het klikt.

Het kasteel is een doolhof van gesloten deuren en verborgen passages, en de helft van het plezier is terug te traceren zodra je een dubbele jump of de mogelijkheid hebt om onder water te lopen. Die ene gang met de gepantserde ridders? Ja, je zult daar een paar keer sterven. Maar de muziek - dat gotische orgel en synth -combinatie - op een of andere manier maakt het slijpen voor XP minder pijnlijk.

Het is moeilijker dan later Metroidvanias, maar dat hoort bij de charme. Je vervloekt op het scherm en start het vervolgens de volgende dag weer op.