Hockey in de achtertuin op de GBA is precies hoe het klinkt - een stel buurtkinderen die hockey spelen, maar op de een of andere manier veel intenser dan het zou moeten zijn. Je kiest je team uit een selectie van goofy uitziende personages (ik ging altijd met Pablo omdat zijn statistieken vreemd goed waren), slaat op wat uitrusting en springt rechtstreeks in chaotische wedstrijden waar de puck nooit lang op één plek blijft.

De bedieningselementen zijn eenvoudig - passeren, schieten, controleren - maar de AI rommelt niet, zelfs niet gemakkelijk. De ijsbanen zijn klein, dus je crasht constant tegen tegenstanders of struikelt over je eigen teamgenoten. En ja, de graphics zijn blocky als de hel, maar er is iets charmants aan het kijken naar deze kleine pixelkinderen vieren een doelpunt alsof ze net de Stanley Cup hebben gewonnen.

Het is niet diep, maar het is het soort spel dat je 20 minuten speelt en je plotseling realiseert dat je uren door seizoenen hebt gemalen. Als je nostalgie hebt voor sportwedstrijden in de vroege jaren 2000, is dit een solide tijdcapsule.