Tamam, bu yüzden Bunnicula temelde korkunç dürtü kontrolüne sahip bir tavşan - bu lanetli elmasları ürpertici bir mağaradan çıkarıyor ve şimdi her şey onlarla dışarı çıkmasını engellemeye çalışıyor. Çivileri atlıyorsunuz, düşen kayalardan kaçıyorsunuz ve bu aptal parlak kaya tüm zaman boyunca sizi tartıyor. Klasik.

Kontroller basit (sadece ok tuşları), ancak mağara adil oynamıyor - bir yanlış atlama ve başa dönüyorsunuz. Müzik, bir tavşan olmanız dışında, soygun bir filmde olduğunuz gibi bu garip yoğun bir havaya sahip. Dürüst olmak gerekirse, sizi ne kadar cezalandırdığı için garip bir bağımlılık yapıyor.

Sonunda üçüncü seviyeyi geçmeden önce ekranımda kaç kez bağırdığımı takip ettim. Yine de buna değer.