Als je bent opgegroeid met het kijken naar Yu-Gi-Oh! En veel te veel tijd besteed aan het ruzie maken over kaartregels met vrienden, de heilige kaarten is eigenlijk die fantasie bij kinderen in GBA -vorm. Je begint in Domino City en komt tegen bekende gezichten zoals Joey tegen met zijn vreselijke geluk en Kaiba is ... nou ja, Kaiba. Het verhaal volgt losjes Battle City, maar met voldoende wendingen om het interessant te houden.

Deck-building hier voelt vergevingsgezind aan dan sommige van de latere games-je bent niet meteen in 10.000 kaarten verdrinken, dus je kunt daadwerkelijk experimenteren zonder je overweldigd te voelen. Ik bleef al vroeg bij een krijger-zwaar deck, maar veel succes met de drang om een donkere goochelaar in te gooien zodra je er een trekt. De duels zelf zijn klassieke vroege 2000s yu-gi-oh! —None van die slinger die onzin oproept, alleen goede oude valkaarten en hopen dat je tegenstander geen spiegelkracht heeft.

Het is niet perfect (de AI maakt soms verbijsterende bewegingen), maar er is iets vreemds bevredigend aan het verslaan van Weevil's insectendek met een stapel slecht getrokken normalen. Als je nostalgie hebt voor dit tijdperk van de franchise, is het een solide tijd.