Yu-gi-oh! GX: Duel Academy op de GBA is eigenlijk het dichtst bij je zou kunnen komen om de Duel Academy in de dag echt bij te wonen - de holografische monsters, helaas. Je begint je slaapzaal te plukken (slifer rood voor het leven, geen schaamte) en wordt onmiddellijk in duels gegooid waar je je realiseert dat je startdek ... niet geweldig is. Maar dat is de helft van het plezier - nieuwe kaarten tussen klassen opdrijven, je dek aanpassen en langzaam de gelederen beklimmen.

De AI is niet altijd de slimste, maar de enorme verscheidenheid aan kaarten betekent dat je wat belachelijke combo's kunt halen als je goed bouwt. Er gaat niets boven de tevredenheid om eindelijk die perfecte fusie of rituele oproeping te verzamelen na vijf keer op rij te verliezen aan een zelfvoldaan Obelisk Blue Kid. En ja, de dialoog is cheesy als de hel, maar het is het goede soort cheesy - zoals de anime tot 11 heeft geslingerd.

Het is niet perfect (veel geluk met het doorkomen van een paar duels zonder Save-Scumming), maar als je ooit je GX-fantasie wilde uitleven, is dit het spel ervoor. Geef me gewoon niet de schuld als je slaap verliest over nog een duel.