Man, XXX op de game Boy Advance neemt me mee terug. Dat eerste niveau laat je meteen in de actie vallen - geen lange tutorials, alleen jij, sommige dikke pixel vijanden, en deze raar bevredigende springboog die precies goed aanvoelt. De muziek heeft die klassieke GBA -synth -sfeer, allemaal vrolijk en enigszins knapperig.

Ik herinner me dat ik dacht dat de bedieningselementen in het begin stijf zouden zijn, maar nee - je personage glijdt in streepjes en aanvallen alsof ze op rails zijn. En de sprites? Op de een of andere manier hebben ze zoveel persoonlijkheid ingepakt in die kleine, wazige kleine jongens. Je herkent de baasontwerpen onmiddellijk, zelfs als ze slechts 12 pixels lang zijn.

Het is een van die spellen waar je al vroeg een hoop sterft, maar het voelt nooit oneerlijk. Meer alsof je gewoon het ritme uitzoeken. Tegen de tijd dat je de derde fase raakt, trek je domme risico's af alleen omdat de beweging zo leuk is. Absoluut een verborgen juweeltje als je nog steeds een GBA hebt die rondslingert.