Oké, dus je speelt als Larryboy - ja, de komkommer in een cape - en eerlijk gezegd is het veel leuker dan het recht heeft om te zijn. De slechte appel is niet goed (schokkend, ik weet het), en je stuitert rond Bumblyburg, stoffen slechteriken op met je plunjeroren zoals een soort heilige superheld conciërge. De puzzels zijn eenvoudig maar bevredigend, en de muziek heeft die klassieke veggietales -charme - je zult het dagenlang neuriën.

Het is niet bepaald een hardcore platformer, maar de niveaus hebben deze goofy energie die het moeilijk maakt om neer te zetten. Het ene moment ontwijk je rollende appels, het volgende moment spring je op wolken in de vorm van ... ik denk dat dat een pompoen is? Kijk, het is raar, maar op de beste manier. Als je opgroeide met deze groenten, is het een nostalgie -reis met een net genoeg uitdaging om te voorkomen dat je het gevoel hebt dat het puur voor kinderen is.

Ook kleine bekentenis: ik heb misschien hardop gelachen wanneer Larryboy zijn dramatische poses doet. De game weet precies wat het is, en daarom werkt het.