Als je de Akagi -manga hebt gelezen of de anime hebt gezien, weet je al dat dit niet het vriendelijke Mahjong -spel van je oma is. De GBA-versie gooit je rechtstreeks in diezelfde gespannen wereld, waar elke tegel als leven of dood aanvoelt. De eerste wedstrijd raakt je snel-geen handig, alleen jij, de tafel en tegenstanders die absoluut elke aarzeling zullen benutten.

Wat me verbaasde, was hoe goed het de psychologische geestspellen vastlegt. Je speelt niet alleen tegels; Je bluffen, vertelt dat het gaat, en soms meteen gokken je punten op een voorgevoel. De AI is niet perfect, maar wanneer hij in zijn karakter leunt (vooral Akagi's belachelijke, ijzige vertrouwen), verkoopt hij de sfeer. Verwacht gewoon geen genade als je een weggooi bent.

Eerlijke waarschuwing: als je nieuw bent bij Mahjong, kan het gebrek aan tutorials je laten klauteren. Maar als je hier bent voor die zweterige-palmen, ondergronds goksen-gedoe sfeer? Ja, dat spijkt dat.