Oké, dus stel je huis van de doden voor - zombies, griezelige laboratoria, die belachelijke baasgevechten - maar in een flipperkast tafel geslagen. Dat is de flipperkast van de doden in een notendop. Je blaast nog steeds ondode hordes, behalve dat ze nu tussen flippers en bumpers opduiken in plaats van on-rails.

Eerste paar minuten zullen je de vibes onmiddellijk herkennen: het kleine scherm van de GBA nagelt op de een of andere manier de arcade-horror-esthetiek en de soundtrack heeft diezelfde kaasachtige, maar alwaardig synth-energie. De tafels zitten boordevol kleine knikken-zoals de goochelaarbaas opduikt in het midden van de game of zombies die op hellingen tuimelen. Het is raar bevredigend om combo's te verzamelen door headshots te spijkeren op pixelateerde monsters.

Eerlijk gezegd zou het niet zo goed moeten werken, maar de mix van flipperkastfysica en de campy -actie van Hotd klikt gewoon. Als je ooit wijken hebt verspild aan beide franchise, is dit een bizarre kleine liefdesbrief die het waard is om door te blazen.