Ooit een van die rare, hyperactieve Japanse platformers gespeeld die nul logisch zijn, maar op de een of andere manier werkt? Pyuu naar Fuku! Jogger byuu tot deru! Megane-kun is precies dat-een GBA-game waar je speelt als deze bril-dragende jongen die gewoon ... loopt. Zoals, non -stop. Het scherm wordt automatisch ingeschreven, dus je ontwijkt constant obstakels, springt over kuilen en grijpt power-ups die dingen doen zoals je in een vis veranderen (want waarom niet?).

Het heeft die klassieke charme uit het begin van de jaren 2000 - zwakke kleuren, belachelijke geluidseffecten en een moeilijkheidscurve waarmee je niveaus meer opnieuw moet proberen dan je zou willen toegeven. De bedieningselementen zijn eenvoudig, maar de timing springt tussen bewegende platforms terwijl het scherm je naar voren duwt? Dat is waar de echte uitdaging begint.

Eerlijk gezegd is de helft van het plezier om te zien wat bizarre podium gimmick opduikt. Het ene moment stuiter je op trampolines, het volgende moment rijd je op een gigantische garnalen. Het is het soort spel dat je speelt als je iets snel, chaotisch en volledig onvoorspelbaar wilt. Als je van obscure GBA -edelstenen houdt, is dit een reis.