Oké, dus "Fire Emblem: Gheb Fe" is een van die GBA -edelstenen die je op de een of andere manier veel te veel maakt om pixelateerde soldaten. Je begint te denken dat het gewoon een andere tactische RPG is - MOVE -eenheden op een rooster, aanvallen als je voordeel hebt - maar dan laad je plotseling redden omdat je het niet kunt verdragen om die ene boogschutter permanent te laten sterven.

De kaarten zijn in het begin bedrieglijk eenvoudig, maar vijandelijke versterkingen verschijnen graag als je denkt dat je dingen onder controle hebt. En de personages? Veel meer persoonlijkheid dan je zou verwachten van kleine sprites. Ik herinner me dat ik mijn cavalier al vroeg in de gaten hield, alleen om later te beseffen dat hij de beste groeimiddelen had in mijn hele selectie. Klassiek Fire Emblem spijt.

Het heeft die perfecte balans waar het winnen van een zware strijd eigenlijk voelt alsof je het spel te slim af bent, niet alleen gemalen genoeg. Raak gewoon aan niemand te gehecht - Permadeath is altijd te bekijken.