Dus, bewolkte oneindige Steve is eigenlijk wat er gebeurt als Steve een kloneringsmachine in handen krijgt - chaos, uiteraard. Je begint deze kleine Steves te stapelen zoals een soort wiebelige Jenga -toren, behalve dat het allemaal klonen met verschillende uitdrukkingen zijn, en sommige weigeren gewoon goed in evenwicht te brengen. De fysica is janky op de beste manier - een verkeerde zet en je hele toren tips over, waardoor Steves overal vliegen.

In het begin dacht ik dat het er gewoon om ging om ze zo hoog mogelijk te stapelen, maar toen realiseerde ik me dat sommige Steves rare hitboxen hebben, en anderen gewoon ... niet meewerken. Hoe hoger je gaat, hoe belachelijker het wordt. Er is iets vreemds bevredigend aan het kijken naar je toren alsof het gaat instorten, maar op de een of andere manier blijft op. Of niet. Hoe dan ook, het is hilarisch.

Eerlijk gezegd is het het soort domme plezier dat je vijf minuten speelt en plotseling realiseert dat je je eigen record al een half uur probeert te verslaan. De eenvoudige maar charmant van de kunststijl, en de geluidseffecten wanneer Steves vallen zijn raar verslavend. Als je van op natuurkunde gebaseerde onzin houdt, is dit een solide manier om tijd te doden.