Oké, dus Castlevania: Harmony of Dissonance (serieus, wie bedacht die ondertitel?) Is een van die GBA -edelstenen die op de een of andere manier zowel klassiek als een beetje raar aanvoelt. Je bent Juste Belmont - kleinzoon van de OG Simon - door een kasteel dat in feite een gotisch labyrint van spikes, skeletten en kroonluchters is die absoluut je gewicht niet mogen ondersteunen.

De zweep voelt geweldig, maar hier is het ding: het magische systeem is nogal wild. Je verzamelt spellbooks en combineert ze met subwapens, wat betekent dat je de helft van de game besteden aan het experimenteren met onzin als "Wat als ik een bijl gooi ... maar deze ook in brand stak?" Spoiler: het regeert. Ook heeft de muziek deze griezelige, synth-zware sfeer-sommige nummers klinken alsof ze afkomstig zijn van een spookjongen, die eerlijk past.

Het is niet het moeilijkste Castlevania, maar de lay -out van het kasteel zal met je rotzooien (waarom zijn er zoveel kettingzalen?). Als je van het verkennen van elke griezelige gang alleen maar houdt om een paar laarzen te vinden waarmee je zombies kunt glijden, is deze een ontploffing. Verwacht gewoon geen symfonie van de nacht - het is zijn eigen rare, janky, charmant ding.