Circle of the Moon is een van die GBA Castlevania -games die voelt alsof het is gemaakt voor mensen die graag verdwalen in massieve, humeurige kastelen. Je begint als deze vampierjager genaamd Nathan Graves - whip in de hand, nog geen chique backflips - en wordt onmiddellijk in een labyrint van afbrokkelende zalen en geheime passages gegooid. De eerste keer dat ik speelde, bracht ik 20 minuten door met het uitzoeken hoe ik goed over die domme drijvende Medusa -hoofden kon springen.

Wat het stick maakt, is het DSS -kaartsysteem. Je verzamelt deze magische kaarten van vijanden (veel geluk met het krijgen van de druppel die je wilt), en het combineren van ze geeft je wilde effecten - whips, ijsbegrote, zelfs roepende bliksem. De helft van het plezier is experimenteren met domme combo's om te zien wat er gebeurt. Ook die soundtrack? Alle spookachtige organen en pulserende synth, perfect voor kruipen door een kerker om 2 uur.

Eerlijke waarschuwing: het is moeilijk. Sommige bazen hebben het gevoel dat ze je input lezen, en het platform kan brutaal zijn als je geen geduldig bent. Maar als je eindelijk die ene kamer verslagen hebt die je al een uur verrast? Pure Castlevania -tevredenheid. Verwacht gewoon geen symfonie van het nachtniveau van Pools - dit heeft zijn eigen janky charme.