Airball op de GBA is een van die rare kleine spellen die je aan het haken zijn, ook al weet je niet helemaal zeker wat er in het begin gebeurt. Je regelt dit springkussen, rolt en ricochetend door doolhofachtige niveaus terwijl je probeert niet in kuilen te vallen of door obstakels te worden verwoest. De fysica voelt gewoon onvoorspelbaar genoeg aan om je scherp te houden - soms zul je een perfecte stuitering spotten, andere keren dat je overschiet en in de faceplant in spikes.

Wat ik leuk vind, is hoe het puzzeloplossing combineert met reflexen. Je pauzeert om erachter te komen hoe je schakelaars of tijdsprongen kunt raken, en dan ben je plotseling in de paniekmodus om bewegende platforms te ontwijken. De Pixel Art heeft die klassieke vroege handheld -charme - eenvoudig maar vol persoonlijkheid. Het is het soort spel waarbij je om 2 uur 'Nog een try' mompelt na het zes keer van dezelfde sprong.

Absoluut meer bevredigend dan het recht heeft om een spel te zijn over een bewuste rubberen bal.