WWF Royal Rumble op SNES is pure nostalgie uit de jaren 90-Hulk Hogan, de Undertaker, en alle grote namen zijn hier, eruit ziende als pixelateerde versies van hun meer dan het leven. De bedieningselementen zijn eenvoudig genoeg om knoppen te stampen en nog steeds suplexen te halen, maar er is een strategie als je in de timing graaft. De ring voelt krap in vergelijking met latere worstelspellen, maar dat betekent gewoon meer chaotische stapels wanneer je vier worstelaars tegelijk hebt. De menigte gezangen zijn hilarisch repetitief, maar eerlijk gezegd draagt het bij aan de charme.

Eerste wedstrijd in, ik koos Bret Hart en werd meteen uit de ring gegooid door Yokozuna - rendt hier van grootte meer belangrijk dan ik dacht. De Royal Rumble -modus is het hoogtepunt, hoewel veel geluk meer dan een paar minuten duurt voordat iemand je in de vergetelheid sta. Het is nu ruw rond de randen, maar als je opgroeide met dit tijdperk van worstelen, is het een vreemd bevredigende tijdcapsule.